W 2024 roku przypada 100. rocznica urodzin hrabiego Władysława Zamoyskiego – działacza społecznego w Wielkopolsce, na Podhalu i we Francji, który całe swoje życie poświęcił służbie Ojczyźnie. Dlatego Sejmik Województwa Wielkopolskiego uznając potrzebę uhonorowania dokonań wielkiego Polaka i patrioty, którego zasługi dla naszego regionu są nieodzowne, ustanowił rok 2024 w województwie wielkopolskim Wielkopolskim Rokiem Władysława Hrabiego Zamoyskiego.
Władysław Zamoyski urodził się 18 listopada 1853 r. w Paryżu, zmarł 3 października 1924 r. w Kórniku. Jego działalność społeczna była początkowo związana z Wielkopolską i Kórnikiem, a jej najważniejszym przejawem było wykupywanie polskich majątków zagrożonych przejęciem przez Niemców, co miało na celu utrzymanie polskiego stanu posiadania w germanizowanej przez zaborcę Wielkopolsce.
Zgodnie z ideami pracy organicznej Władysław Zamoyski inwestował w rozwój przemysłu, dbając o to, by korzystali na tym zawsze polscy pracownicy i kontrahenci.
Był współzałożycielem Banku Ziemskiego w Poznaniu, finansował działalność wydawniczą Biblioteki Kórnickiej.
W 1885 roku musiał opuścić Wielkopolskę. Przeniósł się do Galicji i osiadł w podtatrzańskich Kuźnicach. Poświęcił się ochronie przyrody górskiej i rozwojowi Zakopanego.
Pragnąc uchronić lasy tatrzańskie od dewastacji w 1889 r. wykupił je i wprowadził racjonalną gospodarkę leśną. Doskonale rozumiał potrzebę zachowania równowagi przyrodniczej i jej wagę dla kształtowania wrażliwości patriotycznej przyszłych pokoleń. Dowodem tej postawy było poparcie dla starań o utworzenie w Tatrach parku narodowego.
W samym Zakopanem Władysław Zamoyski przyczynił się do budowy elektrowni, wodociągów, szkoły, szpitala, poczty i nowego gmachu Muzeum Tatrzańskiego. Dzięki jego staraniom powstała linia kolejowa z Chabówki do Zakopanego.
Najbardziej pamiętany jest jednak Hrabia Zamoyski z zaangażowania w spór graniczny z Królestwem Węgier o Morskie Oko. Sądowa batalia zakończyła się w 1902 roku, a trybunał arbitrażowy w Grazu wydał wyrok włączający największe tatrzańskie jezioro w granice Galicji.
Cały swój majątek zapisał narodowi polskiemu, tworząc fundację Zakłady Kórnickie. Organizacja promowała nowoczesne rolnictwo, popularyzowała wiedzę rolniczą oraz inicjatywy społeczne na rzecz ludności zamieszkującej teren zakładów lub ich okolice.